GEWOON AFSCHEID NEMEN - deel 3

door Remedios Dorio

 

 

ANITA kon het niet geloven, maar de waarheid kon ze ook  niet ontkennen. De dode bedelaar was Alex Montoya, haar eerste liefde.

"Mag ik hem weer zien?" vroeg Anita aan de vrouw.

"Natuurlijk, je lijkt verrast te zijn door de foto van mijn zoon in zijn identiteitsbewijs. Ken je hem?" vroeg de vrouw aan Anita.

"Nee, ik ken uw zoon niet," ontkende Anita. “De foto op dit identiteitsbewijs ziet er anders uit. Je zoon lijkt niet op deze foto.”

"Als je naar mijn zoon wilt kijken, ga maar,” zei de vrouw. Anita liep de hut weer in. Ze keek goed naar het gezicht van de dode en vervolgens naar de foto op het identiteitsbewijs. Het gezicht op het identiteitsbewijs was hetzelfde als dat van de Alex Montoya die zij kende.

"ALEX MONTOYA,' zei de knappe Alex tegen haar terwijl ze op de bank onder de boom op de campus van de universiteit zat. Hij had een brede glimlach op zijn gezicht. Ze hoorde het eerst niet dus Alex herhaalde wat hij zei, iets luider. "Ik zei Alex Montoya."

Anita keek hem aan. "Wat?"

"Alex Montoya zei ik." Alex herhaalde opnieuw zijn naam.

"Wie is Alex Montoya?"

"Dat ben ik!"

"Nou en?" Anita was geïrriteerd omdat ze zich concentreerde op de les die haar als huiswerk was gegeven. Ze gebruikte haar pauze op school om te studeren, aangezien ze dat gisteravond thuis niet had gedaan.

"Dus? Je ziet niet hoe knap ik ben en ook nog eens heel charmant,” zei Alex lachend. Het kon haar totaal niet schelen en ze fronste haar wenkbrauwen.

“Erg verwaand! Ga weg, laat me met rust!" Anita stuurde Alex weg. Maar Alex luisterde niet, nog meer hij zat naast haar op dezelfde bank.

"Waarom jaag je me weg? Dit is niet je privébank, de universiteit bezit hier alle banken. Ik heb ook het recht om hier te zitten net zoals jij?” antwoordde Alex.

“Er zijn nog andere banken waar nog niemand zit! Daar kan je gaan zitten' reageerde Anita van streek.

"Maar ik zit hier graag naast je, ruikt lekker, heel frisse lucht," zei Alex. De glimlach is nooit van zijn gezicht verdwenen.

“Heb je niet gezien dat ik zit te studeren? Waarom stoor je me, ga weg,' Anita was boos. Maar Alex bewoog niet. Anita stond boos op en ging met haar spullen naar een andere bank en ging daar zitten nadat ze tegen Alex had gezegd: "Ik zal je aangeven voor seksuele intimidatie als je mij volgt!"

Alex haalde zijn schouder op en zei lachend tegen Anita: 'Ok, schat. Tot ziens!" en hij ging weg. Anita haalde diep adem. Toen Alex ver weg was, keek ze hem aan en er verscheen een glimlach op haar gezicht. Zij kent wie Alex Montoya was.

Alex Montoya was populair op de campus. Hij was basketballer en veel meisjes waren gek op hem.

De luide stem van Aldo verstoorde Anita’s stroom van herinneringen. Aldo was terug met eten. “Ik heb ook een hamburger voor je gekocht, Anita,” zei Aldo.

"Ik eet later. Als je klaar bent gaan we. Haar zoon kan daar niet blijven liggen. Binnen vierentwintig uur doden die niet gebalsemd zijn, moeten worden snel begraven,” zei Anita.

“Maak je geen zorgen. Mijn vriendin werkt op het kantoor van de burgemeester. Ik heb haar al gebeld en het probleem verteld. Zij gaat alles regelen, wij moesten maar hier wachten." Aldo zegt tegen Anita dat alles goed zou komen. "Een begrafeniswagen zal de dode man halen en meenemen. Ze zullen hem direct vanaf hier begraven."

“Denkt er om, je moest alles filmen.” zei Anita tegen haar nicht.

Terwijl de vrouw en Aldo aan het eten waren, zat Anita gewoon stil en opnieuw, gingen haar gedachten terug naar het verleden.

HAAR vriendinnen waren jaloers toen ze wisten dat Alex Montoya haar achterna zat.

"Hé, Alex, ze wil je niet, neem mij maar, ik ben mooier en aardiger, ik zal alles voor je doen!"

"Waarom negeer je Alex, ik begrijp je niet", zei haar vriendin Susan.

"Anita speelt gewoon ‘hard to get’, maar zodra ze ziet Alex haar hart bonst BONK, bonk, BONK, bonk en BONKERDEBONK!"

Al haar vrienden lachten.

Op een keer was het erg slecht weer. Donkere wolken hingen dreigend en het kon elk moment gaan regenen. Er was geen openbaar vervoer; de chauffeurs staken, dus veel van de studenten moesten lopend naar huis. Anita had geen andere keuze en moest ook  lopen. Ze merkte dat Alex haar volgde.

"Anita, Anita, wacht op me, alsjeblieft." Alex riep haar naam en rende om haar in te halen.

"Waarom volg je mij?" vroeg Anita aan Alex.

"Ik wil alleen mijn excuses aanbieden." antwoordde Alex.

“Excuses voor wat? Voor je arrogantie en speelsheid jegens mij?” zei Anita.

“Ja, want ik meen het niet echt. Het is alleen omdat ik niet weet hoe ik je moet benaderen, dus ik deed het door een grapje te maken, maar om je eerlijk te zeggen, ik vind je echt leuk. Ik ben verliefd op je,' zei Alex tegen Anita.

Anita antwoordde Alex niet, ze keek hem alleen aan.

"Vrede?" Alex keek recht in Anita's ogen en voordat Anita kon antwoorden, begon het plotseling te regenen. Anita had altijd een paraplu bij zich, ze haalde die uit haar tas en maakte het open. Alex maakte een gebaar dat hij samen met Anita onder de paraplu wilde schuilen. Anita voelde de warmte van zijn lichaam.

De zware regen bleef maar stromen. Alex keek om zich heen en er was niemand op straat. Hij sloeg plotseling zijn armen om de schouders van Anita en kuste haar op de lippen. Geschrokken, probeerde Anita eerst van hem los te komen, maar toen kroop de kus van Alex in haar lichaam en bevroor haar.  Ze vindt het leuk, haar eerste kus! Na de kus keek Alex naar Anita om te zien wat haar reactie zou zijn, en toen hij zag dat er geen woede op haar gezicht was, omhelsde hij Anita nogmaals.

Ze kusten opnieuw en beiden gingen er volledig in op.  Ze genoten  van de spanning verliefd op elkaar te worden. Hun eerste kus, hun eerste liefde.

****wordt vervolgd****